زندیگنامه شهید

در سال 1344 در فصل زمستان كه سردي فراواني بر خانه و خانواده حاكم بود كودكي متولد مي شود كه گرمي را به ارمغان مي آورد.نام او را جهانگير گذاشتند،از آن جا كه جهانگير فرزند اول خانواده بود شادي فراواني را به پدر و مادر بخشيد.پدر ايشان احمد نام دارد و مادر او ماه نساء.پدر شهيد كارگر ساده اي بود كه اگر روزي كاري جهت انجام دادن نبود مي بايست در خانه نشسته و تنها با توشه اي كه از بازوانش ذخيره كرده است قوت نمايد.خانواده اي كه سخت بي بضاعت بودند،نمي دانم اين چه رازي است كه تمام پا برهنگان و گرسنگان در ادوار تاريخ اسلام را حامي بودند.از صدر اسلام گرفته تا كنون.نقطه مقابل ابوسفيان ثروتمند ابوذر غفاري پابرهنه است و اين رسم تاريخ است.خلاصه آن كه زجر فراوان زندگي را به كام خانواده تلخ كرده بود.آن پدر اهل روستاي طلحه بوده است و بعداً به روستاي خون مهاجرت مي نمايد،آن شهيد والامقام از بدو تولد تا هنگام شهادت در همان روستا زندگي مي نموده است.شهيدي كه در مهرماه سال 1351 بر آن مي شود تا در راه تحصيل و تهذيب نفس قدم به مدرسه گذارد.اينك او كودكي است كه چندان منزلت تحصيل را نمي داند اما رسالتي كه پدر و مادر بر دوش دارند او را به سوي مكتب مدرسه رهنمون مي كنند.فردي به نام آقاي كمالي معلم كلاس اول او مي شود و به تدريس آن شهيد مبادرت مي ورزيد . اگر كلام مولا علي (ع) را به خاطر آوريم كه فرمودند:«هركس كلمه اي به من بياموزد مرا بنده خود ساخته است»منزلت آن معلم والامقام بهتر روشن مي گردد.روزي جهانگير شاگرد معلم بود و اينك اين معلم است كه بايد محتاج سفاعت جهانگير باشد.

شما را مي گويم اي شهيد!كلام مولايت علي (ع) را به خاطر بسپار و شفاعت معلمانت را و ما گناهكاران و اسيران هواي نفس را فراموش مفرما.آقايان دوراهي،صفايي و فخرايي نيز از معلمان آن شهيد بودند كه در مقطع دبستان در امر تدريس او همت ها ورزيده اند.به هر حال دوران دبستان را با تمامي مشقاتي كه داشت پشت سر مي گذارد.در مقطع راهنمايي مشكلات فزوني مي يابد چرا كه در آن روستاي محروم كه متأسفانه بعد از گذر 25 سال از ظهور انقلاب هنوز هم بوي محروميت از آن به مشام مي رسد.مدرسه راهنمايي وجود ندارد و آن كودكي كه تنها 11-10 سال بيشتر ندارد اينك بايد كيلومترها مسافت را طي كند تا در يكي از روستاهاي هم جوار كه نه آبي و نه برقي و نه راهي دارد مشغول به تحصيل شود.آب و برق بماند.اما راه از نيازهاي اوليه است كه اگر نباشد منجر به ترك تحصيل مي گردد.خلاصه آن كه او در سال 1357 به تنگ زرد كه يكي از روستاهاي بخش بوشكان مي باشد مراجعت مي كند تا در منزل يكي از بستگان كه اسد اسفندياري نام دارد اسكان يابد و روزانه مسير 5 كيلومتري تنگ زرد- فارياب را طي مي كند تا از تحصيل محروم نماند.هر روز بايد مسير رفت و برگشت ده كيلومتري اين روستا را طي مي كرد تا بتواند از تحصيل بازنماند.روزي به دليل طغيان رودخانه و روزي به دليل سرماي بسيار خشمگين و ... نمي توانست به موقع در كلاس حاضر شود.علي رغم اين مشكلات او توانست به تحصيل خود ادامه دهد و در مدرسه ابوذر غفاري فارياب نام نويسي كند.جالب آن كه در تمام مدت تحصيل در اين مدرسه او به عنوان شاگرد ممتاز آن مدرسه شناخته مي شد و مرتباً مورد تشويق و معلمان خود قرار مي گرفت.اين خود باعث مي شد تا او به درس بيشتر دلگرم شود.

جالب است بدانيد كه پدر شهيد مدت هفت سال از داشت فرزند بي بهره بود و خداوند متعال در طول 7 سال اول ازدواج فرزند را از او دريغ مي كرد.خلاصه آن كه دوران راهنمايي نيز به پايان مي رسد.اينك دوران دبيرستان در پيش است.متأسفانه بخش بوشكان فاقد دبيرستان بود و شهيد علي رغم آن كه استعدادهاي درخشاني نيز داشت از تحصيل بازماند و به زادگاه خود جهت كمك بخشيدن به پدر خود مراجعت كرد.مدت ها به كارگري پرداخت،با دست هايش گل مشت مي ساخت،كوله بار هيزم و كاه با شانه هاي او آشنا بود و چه كوله بارهاي كاهي كه گرده نحيف او را لمس كرد.

پس از گذار مدت ها تصميم مي گيرد كه راه جبهه را در پيش گيرد و اين احساس نياز در خود پرورش داد و نهايتاً به جبهه شتافت.لازم به ذكر است كه پس از شهيد جهانگير لطفي خداوند سه فرزند پسر ديگر نيز به آن خانواده عطا فرمود كه سليمان،نوشاد و بهرام نام دارند.دايي ها آن شهيد نيز سهراب،جعفر،خدابخش و الله بخش نام دارند،كه براي همه آن عزيزان آرزوي صبر داريم و شكرگزار آنها.

 

نحوه شهادت شهيد از زبان برادر بزرگوارش

در مورخه 12/12/62 در منطقه عملياتي خيبر آن شهيد به لقاء الله پيوستند.پس از شهادت ايشان هيچ اطلاعي از پيكر او نداشتيم.مدت ها گذشت حتي نمي دانستيم كه ايشان به اسارت رفته اند يا اين كه به مقام رفيع شهادت دست يافته اند.ايشان تا مورخه 12/4/76 هم چنان مفقودالجسد بودند تا آن كه از طريق گروه هاي تجسس سپاه پاسداران انقلاب اسلامي و بيناد شهيد انقلاب اسلامي در همان منطقه اي كه عمليات رخ داده بود،قسمتي از بدن مطهرش به همراه كفش و كلاه و لباس مندرس و فرسوده او به همراه پلاك شناسايي او يافت شد.پس از كشف جسد در زير خروارها خاك بيرون كشيده شد و به خوزستان منتقل گرديد.از اهواز نيز به برازجان انتقال يافت و سپس در ميان انبوه عزادارن و دوستدارانش در گلزار شهداي روستاي خون دفن گرديد.

صفات اخلاقي شهيد :

آنان كه عمق جانشان با خاطرات آن شهيد انس گرفته است،و آنان كه پرواز تا معراج عشق را آرزو دارند نيك به گوش باشند.آنان كه مي خواهند به بردگي شيطان كشيده نشوند نيز.جنگ حقيقي جنگي نيست كه بر سلاح تكيه دارد،كه جنگ حقيقي جنگي است كه در درون تو در حال جدال است.اگر در اين جدال پيروز گشتي باب شهادت نيز به يقين بروي تو گشوده خواهد گشت...

شهيد لطفي نيز در دو جبهه در جدال بود.جبهه درون و جبهه بيرون و آن گاه كه بر جبهه درون غالب گشتي ديگر در جبهه برون به سادگي غلبه بر شيطان امكان پذير است.اگر مي خواهي خاطره آن جواني را كه سال هاي سال گمنام بود دريابي تو را با وظيفه ات آشنا مي كنم كه اول خود را و سپس تو را.

پيام اسلام اطاعت است نه هر اطاعتي بلكه اطاعتي كه از عشق به ولي زمان خود برخيزد،سرزميني كه شهيد لطفي 12 سال در آن آرميد تا تنها تكه هاي استخواني از او يافت شود در آينده همان طور سخن خواهند راند كه امروز سرزمين بدر و حنين سخن مي گويند.بدر و حنين و طلائيه و شلمچه همه و همه به ما آموخنتد«چه بكشيم و چه كشته شويم پيروزيم»آري.شلمچه چه نيك كلام امام راحل را تفسير كرد.تفسير ديگر اين كلام نهفته در خوني است كه در رگهاي من و تو در جريان است.امروز نيز خاك بوشكان قدمگاه مرداني است كه هرچند دست خود را در رضاي حق باخته اند،اما با عهدي كه با سيد و سالار خود ابالفضل العباس (ع) بسته اند همچنان پايدارند.افرازها را مي گويم.آري قاسم افراز را كه هرگاه روي او را مي بينم بي درنگ به ياد جوانمردهاي ابالفضل العباس (ع) مي افتم،از خود بازپرس آيا از تو نيز قطره خوني در راه حق چكيده است؟شايد بگويي كه باب جهاد بسته است.آري،اما باب جهاد اكبر باز است.پس بشتاب كه دور نشده است نكند نفس ها از حركت باز ايستد و شرمنده رهسپار گور شويم.شهيد جهانگيري در مراسمهاي حضرت سيدالشهداء(ع) شركتي فعال داشت و همان مكتب بود كه او را روانه جبهه عاشوراي ثاني نمود.در طول دوران جنگ نيز قبل از اعزام مشغول جمع آوري كمك هاي مردم  بود جهت ارسال به جبهه.لازم نيست قطره خوني از تو چكيده باشد همان قدر كه آن روز آرزو را داري نيك در مي يابي.چه مي گويم ايشان تمام نمازهاي يوميه خود را در مسجد و حتي المقدور به جماعت به جا مي آوردند.ورد كلام او التماس دعا براي آقا امام زمان (عج) بود آن شهيد در روستاي خود دوستاني داشت كه نمي دانم چقدر نسبت به اهداف او هم اينك وفا دارند.

هوشنگ شريفي،علي اسماعيلي،رحمان زنگنه،غلامحسين شريفي و ...ما نيز درود خود را نثار دوستان شهيدي مي كنيم كه اينك خداوند دوست اوست و در جوار رحمت او آرميده است.آن شهيد كه درود و رحمت خالصان و برگزيدگان خدا بر او باد نقش تخريب چي را در جبهه برعهده داشت،آنان كه جنگ را دريافتند بهتر مي دانند كه تخريب چي كيست و رسالت او چيست؟تخريب چي يعني نزديك ترين رزمنده به دشمن و همواره كننده صراطي كه رزمنده راه خدا مي خواهد در آن پاي گذارد.

يكي از رزمندگان هم رزمش مي گويد:«چون خواستيم رسته بندي شويم اصرار مي كردند كه نيازمندي جنگ در كجا بيشتر است و خطرناك ترين رسته كدام است؟گفتند تخريب چي.چرا كه اگر به دستت دشمن نيز كشته نشوي به دست خود شهيد خواهي شد و او گفت اگر وعده شهادت را اين چنين مطمئن به من مي دهيد مرا در رسته تخريب چي جاي دهيد.»

هميشه آرزوي شهادت را يكي از دعاهاي بين الصلاتين خود زمزمه مي كرد تا اين كه به مقصود آرماني خود نيز دست يافت.آن شهيد بسيار اهل صله ارحام بود.هميشه به دوستان او مي گويد:«آخرين باري كه او را ديدم به من گفت مرا از دعاي خيرت بي بهره مفرما،دعا كن اگر لياقت يافتم آن چنان شهيد گردم كه سراپاي وجودم را غربت فراگيرد و كسي نامي و نشاني از من بجويد.»و شايد كه رمز اين مفقوديت دعاي او بوده است كه در حق خودش مستجاب شد.