بسم رب الشهداء

 

اگر دين محمد جز با كشتن ما پايدار نمي ماند پس بياييد اي تيرها گلوله ها خنجرها اين سرباز حسين (ع) را در برگيريد راهم را از حسين (ع) آموخته ام كه فرمودند هيهات من الذله امروز كه در اين عصر ما پر از گذشت هزاران سال واندي كه از قيام حسين (ع) مي گذرد صداي هل من ناصر ينصرني حسين (ع) از گلوي فرزند خلفش روح الله الخميني بلند است مرا براين داشت كه با اين نداي ملكوتي لبيك گفته وراهخ سعادت خود را انتخاي نموده وعازم جبهه هاشدم تا بتواننم دين خود را به اسلام عزيزورهبلر ادا نمايم .نه به اجبار وزور بلكه بدون اكراه وبا چشم باز اين راه را انتخاب نموده ام راهي را كه تمام عزيزان و شهداي ما رفتند از پدر ومادرم پوزش مي طلبم واميد عفو دارم چون من نتوانسته ام حق پدر ومادرم را ادا كنم وفرزند خوبي باشم از پدرم استدهعا دارم كه اگر من شهيد شدم از فرزندانم خوب مواظبت كني وبچه هايم را تربيت اسلامي نمايي ونگذاريد احساس كنند كه پدر ندارند. جنازه ام را هرجا كه پدرم گفت ببريد.

لاحول ولا قوه الا بالله العلي العظيم .

اللام النصر والاسلام والمسليمن وايد امام خميني .

عبدالعلي قاسمي .

بسم رب الشهداء

 

خاطره خواهر شهيد عبدالعلي قاسمي :

 

از همان دوران كودكي علاقه شديدي به امام و امام حسين (ع) داشتند. دست به سينه احترام مي گذاشتند و طوري با مادرم رفتار مي كرد كه گاهي صداي مادرم بلند نشد. هميشه به ما مي گفت هر كس مرا دوست دارد چادرش را از سرش بيرون نياورد . و برادران  و خواهران را به نماز جماعت توصيه مي كرد. از صفات بارز وي تواضع و فروتني، حجب و حياء، امانت داري و حفظ اسرار ، اخلاق در عمل بود. در تمام ماه رمضان دعاي افتتاح را مي خواند و دعاي افطار را نيز تلاوت مي كردند. علاقه زيادي به شهيد بهشتي داشت و هنگام شهادتش گريه زيادي كرد. مبارزات شهيد قبل از انقلاب پخش كردن اعلاميه هاي امام بود كه در تهران انجام گرفت . و هميشه مي گفت شهادت ارزش بالايي داردو هميشه به خانواده شهدا سر مي زد . خواهر بزرگم دو روز قبل از شهادتش او را در خواب مي بيند كه صورتش تمام سوخته بود و سينه اش چاك چاك است و در خون خود مي غلتد . ايشان تا سال اول راهنمايي درس خواند. و از دوستان وي باقر باقري ، محمود باقري ، شهباز حاجي زاده ، ابراهيم آويش ، سيد عباس حسيني مقدم، كرم علي پور بودند. هميشه مي گفت جبهه و جنگ كلاس درس عشق و آزادگي است . و مي گفت سنگر را خالي نكنيد و امام را تنها نگذاريد. درموفع رفتن به جبهه بسيار شاد بود و اموزش تكاوري را ديده بود و همان اوايل جنگ به جبهه شتافت .هميشه خيلي كم به مرخصي مي آمد و مادرم خيلي بي تابي مي كرد و او مي گفت : اگر بدانستي كه جبهه چگونه به من و امثال من نياز دارد تير و تخته ات را با خود به جبهه مي بردي . يك بار براي ما تعريف كرد كه دو عراقي را گرفتيم و همراه دو ايراني آنها را در يك سنگر جا داديم .دو عراقي ايرانيها را به شهادت رسانده بودندو گريخته بودندو بعد از دوساعت انها را دستگير كرديم و به پشت جبهه برديم. به وسيله دو نفر از همكاران وي كه در نيروي دريايي بوشهر بودند از شهادت وي باخبر شديم .چون برادرم در راه خدا به شهادت رسيده است ما را بسيار متاثر ساخت و براي استقبال شهيد هفت روز مراسم مردانه وزنانه گذاشتيم . در تاريه 1/4/1364 جسد برادرم را آوردند و در گلزار برازجان به خاك سپردند. و چون صورت او سوخته بود از روي دندان جلو او را شناختيم .راه شهدا را ادامه مي دهيم تا خون شهداء پايمال نشود و ما شرمنده آنها نشويم و گوش به فرمان امام خامنه آي باشيم و بايد جوانان از دشمنان بيم وترسي نداشته باشند و گوش به حرفهاي آنان ندهند.