شرح زندگي شهيد از زبان اعضاي خانواده:

شهيد هميشه حتي از زمان كودكي رفتار و شخصيت برجسته اي داشت.خصوصاً كه انقلاب اسلامي به پيروزي رسيد وارد سپاه پاسداران شد. به گونه اي ديگر تغيير پيدا كرده بودند.شهيد به همسرش علاقه بسيار شديدي داشتند.و وي را خيلي دوست مي داشت.و تا قبل از شهادتش داراي يك فرزند دختر به نام سميه بود و او را خيلي زياد دوست داشت.و پس از شهادتش يعني چهل روز بعد از شهادتش دختر ديگري به نام شهيده به دنيا آمد.

همسر شهيد مي گويد:19 سال بيشتر نداشتم كه با ايشان ازدواج كردم.در مسافرت كه با هم مي رفتيم،توصيه حجاب را به من مي كردند و مي گفتند:كه فرزندانم را زينب گونه تربيت كن.

خاطره اي از يكي از همرزمان شهيد، برادر باقر ذبيحي فرد:

در مورخه1/1/61 اين جانب باقر ذبيحي فرد با برادر غلامرضا ضنجرسيم از طريق سپاه پاسداران برازجان عازم شيراز شديم و در پادگان امام حسين(ع) عازم جبهه هاي نبرد حق عليه باطل گرديديم.در اهواز به مدت يك هفته در پادگان زره اي اهواز سكونت نموده و سپس عازم دزفول . به مدت15 روز به صورت شبانه روزي در حال آموزش در دهكده اي در نزديكي شوش به نام دهكده ابوذر بوديم. و رزم شبانه را انجام مي داديم.تا اين كه گردان ما را حركت دادند و به طرف دشت عباس رفتيم.هنگامي كه به آنجا رسيديم در همان تپه هاي دشت عباس استقرار يافتيم.بعد از ظهر بود.به گردان ما اعلام كردند كه امشب عمليات بيت المقدس شروع مي شود و گردان ما همان بعدازظهر ساعت6 غروب به طرف مواضع دشمن پيشروي كرد تا ساعت 5 صبح پياده روي كرديم.چون عمليات لو رفته بود از همان راه برگشتيم و هر نفر با يك قمقمه ي آب تا اين كه من با شهيد به يك سنگر قديمي در فكه رسيديم.چون زياد خسته شده بوديم و شهيد نگاهي به اطراف انداخت و گفت:«مشهدي باقر يك بوته كاكل سبز است»ما آن كاكل را كنده و با هم خورديم و شروع كرديم به راه رفتن كه ناگهان يك خمپاره120  متري شايد20 متري ما به زمين اصابت كرد كه تركش آن از اطراف ما گذشت و ما همان جا جان سالم به در برديم.خلاصه اين كه رودخانه اي بود به نام رودخانه دوويجه كه آب آن از آب دريا هم شور تر بود و ما بر اثر خستگي و تشنگي سر خود را زير آب كرديم و از آن آب خورديم و سرانجام ساعت2 بعد از ظهر به مقصد رسيديم تا اين كه به ما اعلام كردند كه در همان محور عمليات بايد انجام گيرد و اين بار ما را با كاميون بردند.سرانجام ساعت5/8  شب بود كه گردان ما را به4 گروهان تقسيم كردند و همان مسير را راهپيمايي نموده تا اين كه ساعت يك بعد از نصف شب حدود300 متري مواضع دشمن رسيديم.چون شهيد فرماندهي يك گروهان و من فرماندهي گروهان ديگر را بر عهده داشتيم از هم جدا شديم.تا ساعت2 در حال پيشروي بوديم،كه به يك ميدان مين رسيديم.تعدادي از برادران از جمله شهيد ضنجرسيم گرفتار آن ميدان شدند و بر اثر تركش مين ها به فيض شهادت نائل آمدند.پس فرداي آن روز من و جمعي از برادران عازم همان منطقه شديم و پيكر آن عزيزان را از جمله شهيد ضنجر سيم را به گلخانه شهداء واقع در دشت عباس برگردانديم.