«سلام بر او كه پدر مي خواندمش»

علائم طبيعي كه در چهره اش نمايان بود مشخص بود كه ذاتاً داراي روحي صبور و خاموش  است . ساكت بود و با همسالان خود در بازي كه طبيعت همه خرد سالان است بسيار مهربان وعاطفي بود و دوست داشت كه اسباب بازيهايش مورد استفاده بقيه بچه ها هم قرار بگيرد تا آنها نگران نباشند.به سن تحصيل كه رسيد در مدرسه ابتدايي (كورش قديم )دالكي نام نويسي كرد ..بزرگتر كه شد به مسجد قديمي كه روبروي خانه پدرش واقع است و بيشتر اوقات بينوايان وغريبان در آن جاي مي گرفتند مي رفت  و آب و نان براي آنها مي برد و با آنها مهرباني مي نمود . بعضي مواقع كه غذاي لذيذ و مطبوعي در خانواده پخته مي شد حاضر مي شد خود از خوردن آن خودداري كند ولي آنها را به فقرا بدهد. در ماه هاي مبارك رمضان همه شب در منزل پدر بزرگش در دالكي مجالس قرائت قرآن و روضه خواني و دعا برقرار بود و شهيد علاقه و ايمان مخصوصي به پذيرايي از آنهايي كه در مجالس شركت مي نمودند داشت كه مورد توجه و علاقه همه افراد شركت كننده قرار مي گرفت. وقتي از ادامه تحصيل خودداري كرد در كار كشاورزي با پدرش همكاري نمود. به محض اين كه زمان خدمت مقدس سربازيش فرا رسيد خود را به منطقه نظام وظيفه معرفي  كرد و در انجام خدمت علاقه مند و كوشا و ساعي بود.

 

«مادر برايم دعاي شهادت بخوان»

به مرخصي آمده بود.در كنار مادرش ايستاد و گفت مادر اول حق مادريت را بر من حلال كن  چون دعاي مادري در حق فرزند اجابت پذير است ، در حق من دعا كن تا به فيض عظماي شهادت نائل گردم و اگر چنين توفيقي حاصل كردم براي من بي تابي نكن هر چند مهر مادري نسبت به فرزند خيلي زياد است ولي مطمئن باش كه ارزش و ارج ودرجه آن نيز به همان نسبت است . چون بهاي هر چيز در خور ارزش آن است و تو مطمئن باش كه خداوند به تو صبر و اجر مي دهد.