بسم رب الشهداء

خاطره اي از فرزند شهيد جواد دريس زاده:

اي شهيدان اي زنده تاريخ، اي مشعل هدايت واي مضهر اميد، اي قطره قطره نبرد وجنگ، صدها جوي خون ورود و سيل خروشان خون آفريديد و صدها دشمن اسلام را در هم كوبيديد. اي نهل فضيلت وتقوا ، از خون شما سر به آسمان كشيده و تنومند شد. خاطره هاي شما دلاور مندان هميشه در دل زنده خواهد ماند. شما كه پايه هاي ظلم را لرزانيد و نهال اسلام را آبياري نموده ايد به آينده گان درس چگونه ماندن را آموختيديد. هم چنان كه مولا امام حسين (ع) چگونه بودن را به شما آموخت. اي حسين اي فر شته آزادي شما بوديد كه راه شهادت و آزادگي رابه شهيدان آموختيد.

پدرم متولد خرمشهر و ساكن آبادان بودند و بعد از جنگ تحميلي رژيم عراق عليه جمهوري اسلامي ايران به برازجان آمديد. همه چيز را از دست داديم خانه ،زندگيمان و حتي روحيه. من در آن موقع 12 ساله بودم كه جنگ شروع شد.پدرم با وجود فقري كه در خانواده ما بود صبر و توكل در روحيه ايشان پايدار بود.ايشان ملوان بودند و از بندر ريگ عازم سفر مي شدند. در اوايل سال 1365 ايشان 58 سن داشتند.همراه با ديگران با لنج از بندر ريگ عازم سفر شدند و شب همان روز هواپيماهاي منعوس وشوم صدام به شناور آنها حمله كردند كه همه خدمه آن شناور به درجه رفيع شهادت نائل شدند. روحشان شاد و يادشان گرمي باد.

ايشان مردي با ايمان و در ست كار بودند واز مقلدين امام خميني(ره) بودند و به دين و اقلاب بي نهايت پاي بند بودند. ايشان سعي مي كردند حتما هميشه در آخر ماه شعبان اول ماه رمضان اگر چه وضع روحي ما مناسب نبود خمس را مي پرداختند. ايشان قران را به خوبي تلاوت مي كردند. و به آيات قرآن به خوبي عمل مي كردند. ايشان  من و خانواده رابه كارهاي خوب مثل قرآن خواندن و عمل كردن به آن ،و به ديگران بنكي كردن و از وطن واسلام دفاع كردن توصيه مي كرد و هميشه از شهادت و درجه آن بيان ميكردند تا اينكه به درجه بلند شهادت نائل گرديدند.