اي آنهايي كه مأمور دفن من هستيد مرا در تابوتي سياه بگذاريد تا بدانيد آنچه سياهي بوده كشيده ام دست هايم را از تابوت بيرون آوريد تا بدانيد كه چيزي با خود نبرده ام چشم هايم را باز بگذاريد تا بدانيد كه چشم به راه بوده ام و آنگاه تكه يخي را به صورت شمع در آوريد و بر سر قبرم بگذاريد تا با اولين طلوع آفتاب آب شود و به جاي مادرم گريه كند.بعد از صد سال ديگر قبرم را بشكافيد و قبلم را در آوريد و مي بينيد كه هنوز نام امام زمان(عج)بر روي آن نوشته است و مي توان آن را خواند.

اي كه بر عكس من تازه جوان مي نگري          هيچ داري زدل مادر زارم خبري

نوجوان بودم ،اميد بس داشت دلم              حيف و صد حيف كه از اين عمر نبردم ثمري

كوچك شما غلامحسين باراني   26/2/64

 

پاي صحبت مادر شهيد:

«در آن زمان كه دو فرزندم مشغول خدمت سربازي بودند خيلي ناراحت بودم.چرا كه دوري دو فرزند ارشد خانواده براي يك مادر خيلي سنگين است.يك شب حضرت امام خميني(ره) را در خواب ديدم .امام بزرگوار خطاب به من گفت:چرا اين قدر جزع و فزع مي كني؟از اين دو فرزندت يكي متعلق به خودت و ديگري متعلق به ماست.از خواب بيدار شدم مثل يك سپيده دم صبح روشن شدم.فهميدم كه فرزندي از فرزندانم كه خالص تر است شهادت را در خواهد يافت.خواب را با پدر شهيد در ميان گذاشتم.پدرشهيد نيز چنين عقيده اي داشت كه يكي از فرزندانمان را تقديم اسلام نمائيم.دلهره سراپاي وجودم را پر كرده بود.از آن زمان به بعد هر كسي درب حيات را مي نواخت منتظر بودم تا خبري ناگوار برايم بياورد.گرچه امروز برخود مي بالم كه توانسته ام حاصل دسترنجم را تقديم اسلام عزيز نمايم.پس از شنيدن خبر شهادت فرزندم گويي كه اين آمادگي در وجودم رخ داده بود.به همين جهت توانستم صبر نمايم و خداي را شاكر باشم.آن شهيد نيز از طريق بسيج به خدمت سربازي اعزام شده بود.سرانجام در جبهه سومار به مقام رفيع شهادت نائل آمد .در تشييع آن شهيد نيز آن چنان استقبالي صورت گرفت كه مصائب ما سبك تر گرديد.اين امت بيدار دل با حق بيدار دلي خود خود بر من مادر شهيد نيز ثابت كردند  و حتي از مادر شهيدان نيز در استقبال از تشييع جنازه و هدف او فراتر رفته اند.»

 

صفات اخلاقي شهيد :

شهيد باراني يكي از دوست داران و خدمتگزاران صديق به نظام اسلامي بود.قلب كوچك او به عشق اسلام مي تپيد و تمامي هم و غم او اعتلاي كلمه اسلام بر تارك جهان بود.گرچه كم سال بود اما روح بلندي داشت.او فردي از خود گذشته بود و از سيد الشهداء (ع) آموخته بود كه حيات واقعي در شهادت است.او با معتقدات مكتبي اسلام آشنايي داشت و دست لايزال الهي را منبع قدرت ابدي مي دانست و همين اعتقاد بود كه نيروي مضاعف را در چهره او به نمايش گذاشته بود.او مي گفت:«وقتي ما جانمان را در معرض ابتلائات بگذاريم ديگر هرگز نيروي شيطان بر ماتسلط نخواهد داشت.»آن شهيد بزرگوار جوان مردي از تبار اصحاب عاشورا بود كه درس ايثار و فداكاري را از مولاي خود آموخته بود.مادر بزرگوار آن شهيد در پرورش او سهم به سزايي داشته است ومادري كه از همان اوان تولدفرزندش لالايي استقامت و مجاهدت في سبيل الله را در گوش فرزندش زمزمه مي كرد.مادري كه پاك ترين دامن ها را روي فرزندش گشود تا او نيز پاك ترين انسان ها گردد.هميشه چنين بوده است مردان بزرگ در دامن زنان يزرگ بر خاسته اند و اين رسم تاريخ است و رسمي است لايتغير.آن شهيد با طبيعت روستا ي خود انس و الفتي ديرينه داشت و با صفاي روستا نيز چنين بود.او پرتو ايمان خود را به كوه هاي هم جوار طلحه گسيل داده بود.هميشه ايام ساده پوش بود.اهل كار و ايثار بود.قبل از شهادتش آبروي خود را نزد خدا قطرات عرق جبينش مي دانست و بعد از شهادت نيز آبروي خود را قطرات خون مي دانست . گوي اخلاق را نيز از همگان ربوده بود.در هنگام حيات مادي خود مجاري فيض خدا بود.كه بر زمين اقامت گرفته بود.اينك نيز در آسمان اقامت گزيده است و مجاري فيض خداست براي آسمانيان.شهيد باراني ترنم قطرات باران را داشت وهم چون باران مهربان بود. در نماز خود حضور قلب داشت و همين حضور قلب بود كه با جسم و جان او نيز حضور قلب داد تا به قربان گاه اسماعيل(ع) پا گذارد و توان آن را بيابد كه تحمل مشقت نمايد.او فردي نرم خو و انتقاد پذير بود.به مردم محله خود عشق مي ورزيد و خود را جزئي از خانواده بزرگ لشكر اسلام مي دانست.در سخن گفتن رعايت ديگران را مي نمود.و از غيبت كردن سخت بي زار بود.به طوري كه هرگاه صحبت كسي در ميان ما آمد بدون آن كه كلام گوينده را قطع نمايد انزجار قلبي خود را به طريقي به گوينده نشان مي داد و يا اين كه من باب اعتراض مجلس را ترك مي نمود.