زندیگنامه شهید

شهيد جليل افرنده در سال 1344 در روستاي طلحه چشم به جهان گشود.پدر بزرگوارش ابوالقاسم نام دارد و مادر شهيد نيز خانم بي بي.در زماني كه ايشان متولد گرديدند سراسر منطقه را فقر فرا گرفته بود.به دليل فقر مادر شهيد نيز از نعمت شير بي بهره بود چرا كه غذا كافي و سالم نبود تا تناول نمايد.به ناچار پدر شهيد از راه شير گوسفند فرزند را از مرگ نجات مي دهد.نه آب شربي و نه هيچ نعمتي كه بحمدالله به لطف اين انقلاب هم اينك از آن بهره منديم.بزرگ كردن يك فرزند در آن زمان كه نه دكتري در آن ديار محروم بود و نه خانه بهداشت و راه عبور و مرور بيشتر شباهت به معجزه داشت.در دوره كودكي شهيد افرنده يك بار ساعت 9 شب عقرب او را نيش مي زند به دليل عدم وجود پزشك و راه ارتباطي از مراجعه به هر نقطه اي كه دوا و درمانم گردد محروم مي ماند.اما مشيت الهي بر آن بود تا زنده بماند و روزي علم قيام عليه جهل و ظلمت را بر دوش گيرد.آن شهيد تحصيلات دبستان را در زادگاه خود به پايان مي رساند و پس از گذراندن دوره راهنمايي به دليل نياز خانواده به وجود ايشان از ادامه تحصيل محروم مي ماند.

آن شهيد علاقه زيادي به كار در زمين هاي كشاورزي داشت.در بيشتر ايام مشغول به كار بود،سرانجام نيز در سال 1363 به خدمت سربازي اعزام مي گردد و در ماه پاياني خدمت در عمليات كربلاي 5 جاويد الاثر مي گردد و اينك پس از گذار 18 سال از عمليات كربلاي 5 هيچ نام و نشاني از او يافت نمي شود.گرچه او در ميان خيل مردمان دنيا گم نام است اما در ميان اهل آسمان شهرتي فراوان دارد.و خداوند دوستدار او بوده است كه ايشان را بي نام نشان در كنار خود طلبيده است.

 

 

صفات اخلاقي شهيد  :

شهيد افرنده تنها بيست بهار از عمرش نگذشته بود كه شهادت را در مي يابد.شهيدي كه بسيار متواضع و پاك دامن بود.درد فقر را چشيده بود و بيش از همگان نيازمندان را درك مي كرد.تنها يك دست لباس داشت كه آن هم هميشه بر تن او بود.بسيار پاكيزه و مهربان بود و در برخورد با مردم فروتن بود.هميشه لبخند بر لب داشت و هرگز ديده نشد كه كسي او را افروخته و ناراحت در يابد.راستگو و امانت دار بود .از غيبت كردن به شدت تنفر داشت به طوري كه هرگاه نامي از كسي برده مي شد بي درنگ از او به نيكي ياد مي كرد.رفتارش با پدر و مادر بسيار خوب بود و حيات خود را مديون خداوند متعال و واسطه فيض خدا را پدر و مادر مي دانست.او راه و رسم زندگي را از بزرگ معلم خود امام حسين(ع)آموخته بود.هميشه دعا مي كرد تا مرگ او به شهادت ختم شود.گرچه هنوز خبر موثقي از شهادت او در دسترس نيست .با دوستان خود صميمي بود.از دوستان آن شهيد نيز مي توان از آقايان نوشاد احمدي،حميد زارعي،هاشم عزت رفتار و ... را نام برد.دوستاني كه هم چنان زندگي شان بر مدار توجه به فرايض اسلام و ولايت مي چرخد.انقلاب اسلامي مرهون فداكاري هاي امام راحل و عظيم الشان و ملت بزرگ ايران و خون شهداء مي  دانست و نسبت به حفظ و اشاعه آن توصيه هاي فراوان داشت.روحانيت را پرچم دار اين انقلاب مي دانست  و نهادهاي انقلابي را دوست مي داشت.بالاخص نهاد هايي مانند كميته امداد،بسيج و سپاه پاسداران و جهاد سازندگي را.هميشه كلام را با نام خدا آغاز مي كرد و سلام كردن را مظهر خدابيني مي دانست .در سلام كردن كسي از او پيشي نمي گرفت و حيات خود را مديون خون شهداء مي دانست.تمام آمال و آرزوهاي او شهادت بود.بطوري كه دست نوشته هاي او حكايت از چنين آرزويي مي نمايد.صريح لهجه و پوزش پذير بود و از آنجا كه خداوند نيز او را دوست مي داشت ايشان را براي خود برگزيد.