مادر شهید می گوید :
“ما فرزند خود را در راه خدا داده ایم و این ارزش را با هیچ چیز دیگر معاوضه نمی کنیم “

“.شهید راضی نبود که ما از جبهه رفتنش جایی صحبت کنیم و سفارش می کرد اگر من شهید شدم از من تعریف نکنید.”  “او عاشق انتقلاب و حضرت امام خمینی(ره) بود  بود و دعا می کرد ،
خدایا تا این جنگ تمام نشده من فرصت جبهه رفتن پیدا نمایم.
*
“من خیلی نگران او بودم ، شبی در خواب دیدم برای دیدن او به منطقه جنگی رفته ام، دشتی پر از خاکریز دیدم ، از یک خاکریز بالا رفتم ، یک ردیف سنگر دیدم ، سنگر او را شناختم ولی فقط لباس های او در کنار سنگر افتاده بود. این خواب به من خبر داد که دیگر پسرت را نخواهی دید”
*
“من فکر می کردم طاقت دیدن فرزند شهیدم را نداشته باشم ولی وقتی با پیکر بی جان او مواجه شدم مثل اینکه زنده بود ، انگار با من حرف می زد . خداوند چنان صبر و آرامشی به من داده بود که در آن لحظه آنقدر دلم آرام گرفت که هیچ کس باور نمی کرد”

... مرتبه ی آخر که می خواست به جبهه برود من به او گفتم : اگر تو رفتی من از هجرت بیمار می شوم . او گفت : « تا تو اجازه ندهی من نمی روم و اگر بگذاری من بروم ، پایم که به جبهه برسد ؛ جنگ تمام می شود » . خدا شاهد است ، همین که او به جبهه رفت ؛ امام (ره) قطع نامه را پذیرفت و جنگ به پایان رسید . خرداد ماه سال 1367 بود که به شهادت رسید و طولی نکشید که جنگ تمام شد .

 

راوی: «پدر شهید سید بزرگ صفوی»

چون می دانستم علاقه زیادی به جبهه دارد، موقع رفتن به جبهه مانع او نشدم و اصلاً نگران او نبودم. قبل از شهادتش یک شب در عالم رؤیا دیدم وارد یک سالن بزرگی شده ام. داخل سالن پر بود از کبوتران سفید، نگاه کردم دیدم سید بزرگ هم در سالن است.

دو نفر روحانی وارد سالن شدند. من به سید بزرگ گفتم: «بیا برویم منزل»، یک دفعه یکی از روحانی ها عمامه خود را برداشت دور سید بزرگ پیچاند و سید بزرگ را از پله ها بالا برد و به من گفت: «این پسر مال ماست و متعلق به شما نیست».

دانستم که فرزندم شهید خواهد شد. روز دوشنبه ای بود که خبر شهادت پسرم به ما اعلام کردند. هنوز بعضی وقت ها خوابش را می بینم.

برگرفته شده از کتاب : قدمهای استوار

مادر شهید می گوید : پسرم سال 1340 ‏بدنیا آمد. هفت ساله که شد او را به مدرسه فرستادیم . مدرسه اش در همین محله هلیله بود و از نظر درسی زرنگ بود. تا کلاس پنجم در هلیله درس خواند . دوران راهنمایی به مدرسه ای واقع در نیروگاه می رفت. نماز خواندن را پدرش به او یاد داد ؛ از دوازده سالگی نمازمی خواند وروزه می گرفت. با دوستانش خیلی مهربان بود ؛ با همه ی مردم خوش رفتار بود. هیچگاه با کسی دعوا نمی کرد و کسی هم از او شکایتی نداشت.

ایراد غذا پختن من نمی گرفت وهر غذایی که درست می کردم می خورد وچیزی نمی گفت ؛ قانع بود. دوران دبیرستانش به مرکز شهر ‏می رفت وبه خاطر این که به جبهه می رفت ، نتوانست دیپلم بگیرد . هر زمان ‏که می خواست به جبهه برود ما را با خبر می کرد وبدون اجازه نمی رفت. ‏بار اول سه ماه در جبهه بود ؛ بار دوم که می خواست برود ، گفتم : ‏مادر ؛ دیگر بس است ، بمان و مدرسه ات را تمام کن و با دختری که برایت انتخاب ‏کرده ام ازدواج کن و تشکیل خانواده بده » .

‏همان روزهایی که به شهادت رسیده بود ؛ خواب دیدم درسنگری هستم ودو نفر رزمنده هم آنجا بودند ولباس های سید بزرگ گذاشته بود ؛ اما خودش نبود . از سنگر بیرون آمدم ؛ شنیدم که کسی می گوید ، از خاکریز بالا برو؛ وقتی که بالا می رفتم از خواب بیدار شدم ؛ دانستم که سید بزرگ شهید شده است . ‏قبل از این که از شهادتش با خبر شوم . خیلی حیران واضطراب داشتم . ولی وقتی مرا برای دیدن پیکرش بردند ؛ تا او را دیدم ؛ آرام شدم . احساس کردم که او زنده است ؛ دست به صورتش کشیدم ؛ با دیدن او خستگی از بدنم بیرون رفت. پسرم را در امامزاده ی هلیله به خاک سپردند ؛ بعد از شهادتش مردم از خوبی های او صحبت می کردند وخیلی در مراسمش زحمت می کشیدند .

تشیع جناره اش خیلی شلوغ بود ازبندرگاه هم مردم آمده بودند چون خیلی مهربان بود مردم برایش خیلی متاثر بودند و می گفتند مگراین شهید چکاره بود که این قدرتشیع جنازه اش شلوغ است. ‏بعد از شهادتش چند مرتبه خوابش را دیدم . سید بزرگ وقتی نگهبانی می داد یک مرتبه اشتباهاً تیری به کتفش خورده بود و یک ماه او را در بیمارستان نیروگاه بستری کردند .

هر وقت به ملاقاتش می رفتم ؛ نمی گذاشت زخمش را ببینم . بعد از شهادتش همیشه در این فکر بودم که چرا من کتف او را نگاه نکردم تا بفهمم که چقدر زخم شده . چون همیشه در این فکر بودم ؛ ‏شبی در خواب دیدم سید بزرگ می گوید : ‏« من هیچ جای بدنم درد نمی کند . ناراحت نباش فقط کمی سرم درد گرفته که حالا خوب شده است » . ‏رفتار سید بزرگ از همه ی فرزندانم بهتر بود. خیلی به من و پدرش احترام می گذاشت و هر چه از خوبی هایش بگویم کم گفته ام . در ساختن خانه ی مردم و خانواده های بی بضاعت به آن ها کمک می کرد. برایشان بنایی می کرد . مثلا سیمان یا سنگ آن ها را جا به جا می کرد . هر وقت از خانه بیرون می رفت من احساس می کردم که این بچه متعلق به ما نیست و مال خداست.

از کودکی این موضوع را هس می کردم . همیشه سفارش خواهرانش را می کرد که حجابتان کامل کنید من به جبهه می روم شاید بار آخرم باشد و از شما می خواهم که حجابتان کامل باشد. مرتبه ی آخر که می خواست که به جبهه برود من به او گفتم : اگر تو رفتی من از هجرت بیمار می شوم .

او گفت : « تا تو اجازه ندهی من نمی روم و اگر بگذاری من بروم ، پایم که به جبهه برسد ؛ جنگ تمام می شود » . خدا شاهد است ، همین که او به جبهه رفت ؛ امام (ره) قطع نامه را پذیرفت و جنگ به پایان رسید . خرداد ماه سال 1367 بود که به شهادت رسید و طولی نکشید که جنگ تمام شد .

سلام بر تــو شهیــــد ولایت ای صفـــوی
شهیــد مکتـب و دیــن و دیـانت ای صفوی
یمین ملک بـــه نــــام شهیـــد می نازد
یسار و عالی و سفلی ز نامت ای صفوی
دل از زخـارف گیتی بریـــده در ره دوست
صلای عشق زدی تا قیامت ای صفوی
بزرگ بودی و نامت به عرش جای گرفت
سزای توست کمال و سیادت ای صفوی
زخلق و سیـــره نیکوت نکتـــه هـا گوینـد
فدای خلق نکوی و صفایت ای صفوی
رضای دوست طلب کردی و سر افکندی
به سر کشیدی جام شهادت ای صفوی
گل جمال تو در گل نهان شد و برخاست
هزار  لاله گلگون ز خاکت ای صفوی
صحیفه ها شود ار  سوگ شاهدان گویند
هزار دل شده پر خون ز داغت ای صفوی
فلق زخـون شهیدان عشق گلگون است
شفق چو لاله شد از خون پاکت ای صفوی
وفـــا به عهــد نمــودی و جــان بهـا دادی
بهشت عدن نصیب از خدایت ای صفوی
یقین که نام تو فخر هـلـیـلـه تا ابد است
سلام بر تو و بر باب و مامت ای صفوی

                     **

                                                                                        حاج عبدالرضا انصاری