مصاحبه باوالدين شهيد

اين جانب سيد عبدالغفار جعفري پدر شهيد سيد محمد علي جعفري در سال 1316 در روستاي ميانخره پائيني متولد شده ام تحصيلات خود را تا دوم ابتدايي پيش برده ام و به سنين بالاتركه رسيدم با كمك پدر مرحومم و اساتيد بزرگواري چون سيد محسن لطيفي قرآن را فرا گرفتم وبه دنباله آن دعاها و شعرهاي زيادي از جمله اشعار حافظ را از برهستم , پدرم شخصي نابينا بود ولي قرآن را كامل از حفظ بود.

من درجواني با اينكه كم سن بودم پا به پاي پدر مرحومم كه نابينا بود به جاهايي براي امرار معــاش مي رفتيم وخود هم بعدها كم كم با معامله زندگيم را مي گذراندم  .من در سال 1335 ازدواج كرده ام و و ثمره اين ازدواج 3 پسر   و 5 دختر بوده كه يكي از پسر هايم به نام سيد محمد علي را در راه خدا  دادم و از اين بابت خدا را شاكرم , در حال حاظر 67 سال سن دارم و تا الان توانسته ام    روي پاي خود باستم و محتاج هيچ كس نباشم.

مادرشهيد

من سيده رحيمه حسيني منش مادر شهيد سيد محمد علي جعفري هستم در سال 1318 در روستاي ميانخره پائيني بدنيا آمدم . تحصيلات خود را تا اول ابتدايي پايه نهضت پيش بردم . من در خانواده فقير و زجر كشيده اي زندگي كردم و پدر خود را از كودكي از دست دادم .

با كمك مادر پيرم به اين خانه وآن خانه مي رفتيم كار مي كرديم تا خوراكي چيزي به من دهند ,با دست رنج خودم و مادرم لقمه ناني در مي آوردم .

برادر بزرگم هم گاهي به دريا مي رفت براي اينكه خرج من ومادرم را در آورد ,در زندگي سختيها و مشقتهاي زيادي متقبل شده ام . از يك طرف درد بي پدري واز طرف ديگر فقر و نداري و از طرف ديگر حرف مردم ، دلم برايتان بگويد هر چه زجر وسختي تواين دنيا بوده من كشيدم بزرگتر كه شدم , برادرم در دريا غرق شد و باز غم بي برادري از يك طرف كمرم را شكست .

تا اينكه مدت ها بعد در سال 1335 ازدواج كردم . در همان سال هاي اوليه ازدواج بعد از از دست  دادن چند بچه قد و نيم قد تمام فكرم  را مشغول كرده بود . بدون  پدر بچه ها كه گاهي خانه نبود و به دنبال امرار معاش زندگي مان بود  زندگي را خيلي سخت  گذراندم تا زماني كه بچه اولم بعد از مدت ها به دنيا ‌آمد و بعد از دو تا پسر , پسر سومم را با نام محمد علي به دنيا آوردم .

همان اوايل در سنين كودكي , قلبي رئوف و مهربان داشت , با من با ملايمت صحبت مي كرد كارهاي منزل را با تمام وجود و جثه كوچكي داشت تنهايي انجام مي داد ,در خانه خيلي كمك حال من بود.

نمي گذاشت كاري را تنهايي انجام دهم . مي گفت : تو توانايي اين همه كار  را نداري     ايمان قوي داشت و با بزرگتر هاي روستا هميشه نشست وبر خواست مي كرد تا چيزهايي را كه نمي داند از آنها سؤال   كند .  تمام ذكرش شده بود مسجد ودعا و قرآن ، دنيا برايش ارزشي نداشت .

به من هميشه مي گفت :مادر غم اين دنيا را مخور كه اين دنيا ارزش غصه خوردن ندارد به فكر اون دنيا باش و سعي كن نيتت با خدا صاف باشد و هيچ گاه در زندگي از رحمت خدا نا اميد مباش هميشه اميد وار باش تا خدا كمكت كند تا بتواني به زندگيت برسي .

خــــــاطــره[1]

يک روزساعت حدود نه صبح بود تو اتاق نشسته بوديم سيد وسايلش را برداشت كه برودبه حمام وگفت امروز جمعه است صواب داره كه غسلي بكنيم گفتيم سيد نه غسل شهادت باشه! هيچي نگفت...ساعت نه و بيست دقيقه بود صداي آژير بلندشد. چند لحظه‌اي بعد هم صداي پدافندها . حمله هوايي حدود ربع ساعت  ادامه پيدا ‌كرد كه يك دفعه صداي انفجاري آمد و تمام ساختمان را گرد و غبار پر كرد هيچ کس ديده نمی شد.

پشت ساختمان كه با بلوك ساخته بودند روي بچه‌ها فرود آمده‌بود صداي بچه‌ها بلند شد يكي آخ مي‌كرد و ديگري ناله. با اين حال بعضي از بچه‌ها را زير آوار بيرون كشيدند . صداي اصابت تركشهاي راكت به آهن قراضه‌هاي اطراف ساختمان ، به گوش مي رسيد.

بيرون رفتم بچه ها صدا زدند كه حمام را هم زدند. دويدم به طرف حمامها تا حمامها پنجاه متر فاصله بود نزديكي حمامها خانه كوچكي بود كه بچه‌هاي تيپ امام سجاد آن را با گل روز گذشته آذين كرده‌بودند .

اين خانه هم با خاك يكسان شده‌بود كنار حمامها جسدهاي بچه‌ها افتاده بود هر چه گشتم سيد بين آنها نبود. توي كف حمام چند نفر از بچه‌ها افتاده بودند لباس هايشان پاره شده‌بود و خون كف حمام را قرمز كرده‌بود باز هم سيد دربين آنها هم نبود.

رفتم كنار ديوار پشتي حمام كه بچه‌ها لباسهايشان راآنجا خشك مي‌كردند ديدم جسدي آغشته به خون افتاده است .

جلو رفتم ديدم سيده تركش توي سرش خورده‌ سر و صورتش از خون سرخ شده‌بود.

لبهايش داشت تكان مي‌خورد كلماتي بريده بريده بر زبان مي‌راند فقط  اون معلوم مي‌شد سيد توي بغلم به شهادت رسيد .

آري او غسل شهادت نمود و پاك و زيبا به ديدار حق شتافت.

13- اين خاطره توسط برادرارجمندجناب آقای سيدغلامحسين بهرسی هم رزم شهيد به صورت طولانی نقل گرديده که اهم آن به طورخلاصه آورده شده است.